معرفی کتاب آبنبات دارچینی

معرفی کتاب آبنبات دارچینی

اگر کتاب شیرین و طنزآمیز آبنبات هل دار را خوانده اید، حالا وقتش رسیده که شیرینی طعم «آبنبات دارچینی» را هم بچشید! کتاب آبنبات دارچینی جلد بعدی کتاب آبنبات هلدار محسوب می شود. ماجراهای کتاب آبنبات دارچینی بین سال های ۷۲ تا ۷۴ می گذرد و در این کتاب، محسن درگیر ماجراهای پیش بینی نشده ای می شود که ناخواسته بر روی زندگی خود و اطرافیانش تاثیر می گذارد و همین امر موقعیت های طنزآمیزی ایجاد می کند. فقط همین را بگوییم یکی از شخصیت های محوری این کتاب، پدر دریا است! کتاب آبنبات دارچینی دومین کتاب از مجموعه کتاب های طنز آبنبات از نوشته های مهرداد صدقی است.

گزیده کتاب آبنبات دارچینی

دستکشهای مثلاً ایمنی را دستم کردم. البته فقط دو تا از انگشتها را پوشش می داد. اثری از بقیه انگشتها نبود. اینا رِ دستِ عابدزاده یَم بکنی که از بچه های مهدکودکم گُل مخوره که!

حسین باز هم خندید و گفت: «ماشاءالله خوب کاچه کاچه حرف مِزنیا. » این را که توانسته بودم با او کنار بیایم به حساب مهارتهای اجتماعی ام گذاشته بودم و خوشحال بودم. نگاهی به سیم برق انداختم. آبِ دهانم را قورت دادم و درحالی که کمی ترسیده بودم گفتم: «ولی من از تنها چیزِ لختی که مترسم سیم برقه. یک وقت منِ برق نگیره! » حسین گفت: «برقت گرفت، به قول خودت، صلوات مفرستم. » با دقت به پایین نگاه کردم. میتی کمون داشت با بیل فرغون را پر می کرد. چون کمی نگران بودم که مبادا برق من را بگیرد، سعی کردم اول ببینم دستگاه چطور کار می کند. چوب را به سیم نزدیک کردم. فقط می خواستم حالت مانور داشته باشد.

پِخ!

از ترس خشکم زد. اگر من را برق گرفته بود، آنقدر نمی‌ترسیدم. حسین، که دیده بود از سیم‌ها می‌ترسم، برای اینکه ترسم بریزد، مثلاً شوخی کرده بود. اما همین ‌کار باعث شد چوب به سیم بخورد. مخزن بالابر هنوز نصف هم نشده بود که به بالا حرکت کرد. کارگرهایی که آن پایین بودند، همه با هم، شروع کردند به داد زدن و سوت کشیدن و شعار دادن. یکی دو نفر هم با بیل به مخزن می‌کوبیدند.

میتی‌کمون، که انگار باید کارش به نحوِ احسن انجام می‌شد، یک دفعه به مخزن آویزان شد تا مانع از بالا رفتن شود. حسین، که در کسری از ثانیه به نامهربان تبدیل شده بود، داد زد: «اون دکمه رِ بزن... اون دکمه رِ بزن...» آن‌قدر هول شده بودم که یادم رفته بود کدام پایین است و کدام بالا. پایین همین بود؟

حسین با عصبانیت چیزی گفت که نفهمیدم دارد فحش می‌دهد یا دارد می‌گوید «دستکش». نیمۀ پر لیوان را در نظر گرفتم و فوراً دستکش را درآوردم تا به او بدهم. حسین چوب را گرفت. پیرمرد معلق، مثل کسی که او را دار زده باشند، بین زمین و آسمان و در میانۀ راه، پاهایش را تکان می‌داد و هم‌زمان از آن پایین به من فحش هم می‌داد. یک لحظه تصور کردم اگر زیاد فحش بدهد، ممکن است مثل داستان «لاک‌پشت و مرغابی»، ناخواسته، بالابر را رها کند و بیفتد.